Την «Ατζέντα», της Ιζαμπέλ Αγκιλέρ, παρακολουθήσαμε από τη θεατρική ομάδα του Συλλόγου Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης “Τριλογία”, τη δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου, στους Μολάους.

Μεταφερόμαστε στο μπαρ «ΑΔΥΤΟ», όπου οι θαμώνες περνούν την ώρα τους αμέριμνα, μέχρι που εμφανίζεται ο γνωστός σε όλους μυστήριος άνδρας με την ατζέντα του. Ο κάθε ένας, προσδοκά από αυτόν την ικανοποίηση της πιο κρυφής επιθυμίας του. Ομορφιά, λήθη, πόθος, καταξίωση, χρήμα, συζυγική ευτυχία, συντροφικότητα, υγεία, εύρεση του Θείου. Για να γίνουν όμως εφικτές οι επιθυμίες, ο κάθε ένας πρέπει να κάνει, ως αντάλλαγμα, κάτι που τον ξεπερνά ηθικά. Οι μοίρες των άγνωστων, φαινομενικά, ανθρώπων σταδιακά εμπλέκονται, δίνοντας σε κάθε ιστορία διαφορετική έκβαση από την αναμενόμενη. Ρόλος παράλληλος και αυτός της σερβιτόρας, η οποία παρακολουθεί και φλερτάρει με τον παράξενο ατζέντη, ενώ στο τέλος παρεμβαίνει καταλυτικά.

«Πρέπει να “σκοτώσεις” κάποιον με “οποιονδήποτε” τρόπο, για να κάνεις την πιο σημαντική επιθυμία σου πραγματικότητα;», ρωτούν οι θαμώνες τον ατζέντη, παλεύοντας με τις ηθικές αναστολές και τους δαίμονές τους. Πολλές φορές ναι, θα κακοποιήσεις σωματικά ή συναισθηματικά τον άλλον, θα χρειαστεί να τον διαλύσεις, να τον εγκαταλείψεις, να τον κλέψεις, να τον σκοτώσεις… Αλλά όχι πάντα, όπως στην ιστορία του έκπληκτου πατέρα που έσωσε το παιδί του χωρίς τελικά να χρειαστεί να εκπληρώσει το τραγικό καθήκον να αφαιρέσει τη ζωή ενός άλλου αθώου παιδιού. Ή όπως στην περίπτωση της κυρίας με τη βόμβα που σκέφτεται να τη στρέψει εναντίον του ίδιου του ατζέντη.

«Όλα γίνονται, αρκεί να πληρωθεί το τίμημα. Είναι στο δικό σου χέρι το τι θα αποφασίσεις, τίποτα δεν είναι δεδομένο, έστω και αν κάνεις το “μοιραίο”. Μπορείς όμως οποιαδήποτε στιγμή να σταματήσεις», απαντά κυνικά ο μοναχικός άνδρας, που υπολογίζει τα πάντα ψυχρά, μετρημένα, λογικά, καταγράφοντας όλες τις λεπτομέρειες των εξελισσόμενων ιστοριών, θέτοντας όμως και κάποια ερωτήματα που θα μπορούσαν να αναδιφήσουν αναλαμπές ανθρωπιάς, όπως όταν ρωτά: «Και πώς ένιωσες όταν το έκανες;».

Η ιστορία είναι μια βουτιά στο «άδυτο» της εύθραυστης, της εγγενώς πληγωμένης ανθρώπινης φύσης, εκεί που μπορείς να διαπραγματεύεσαι ανοιχτά με τον Διάβολο μη γνωρίζοντας τα όριά σου. Εκεί αναδύονται ασυνείδητα και οι ρόλοι που παίζουμε στις καθημερινές μας σχέσεις, αυτοί του Θύτη, του Θύματος και του Σωτήρα. Εκεί γεννιούνται και τα καθρεφτίσματά μας στους άλλους: «Να ξέρεις πως αν με καταλάβουν θα πω ότι φταις Εσύ (ο Άλλος), όχι Εγώ», ακούγεται πολλές φορές ενοχικά προς τον μοναχικό ατζέντη από τους θαμώνες, που αδυνατούν να αναλάβουν με επίγνωση τις ευθύνες των πράξεών τους. Μα αυτός ο Άλλος δεν είναι παρά ο καθρέφτης τους. Με μουσική υπόκρουση τον ANSER ακούγεται:

«Αν είμαι άνθρωπος ρωτάς, αν είμαι άγγελος,
αν είμαι γιος θεού, αν είμαι εγώ ο διάβολος.
Δεν έχει αξία πια για μένα η κάθε λέξη σου,
την ίδια ερώτηση να κάνεις στον καθρέφτη σου».

Μέσα σε όλη αυτή τη δυστοκία και την αγωνία, υπάρχει η παράλληλη παρουσία της σερβιτόρας (το όνομα αυτής «Άντζελα», τυχαίο;) που παρατηρεί σιωπηλά και εντάσσεται στην πλοκή σταδιακά. Είναι η μόνη που προσεγγίζει το μοναχικό, ψυχρό πρόσωπο με συμπόνια. Μη έχοντας κάτι να ζητήσει, αλλά απλά επειδή ενδιαφέρεται, του προσφέρει ποτό, του μιλά, επικοινωνεί και νιώθει σταδιακά χαρά και αγάπη! Είναι η μόνη που «είδε» το ανύπαρκτο χαμόγελό του και Εκείνος μόνο σε Αυτήν εξομολογείται ότι κουράστηκε πια να κάνει αυτήν τη «δουλειά». Το σκηνικό αλλάζει, αφιερωμένο στην ηλιόλουστη, χαμογελαστή πλευρά του Εαυτού, αυτή που αγκαλιάζει και αποφασίζει να συμπλεύσει με το σκοτάδι συμπονετικά και αγαπησιάρικα, φροντίζοντάς το ως δεύτερη φύση της.

Η ιστορία φτάνει στο τέλος της παίζοντας με τα δίπολα Καλού-Κακού, Θείου-Δαιμονικού, Αθωότητας και Διαφθοράς που υπάρχουν σε κάθε έναν από εμάς και αναζητούν ισορροπία μέσα μας. Άραγε υπάρχει άλλος τρόπος να (ξανα)διαβαστεί η ατζέντα, όχι πλέον μόνο από εκείνον τον βαθιά φοβισμένο, ψυχρό, μοναχικό άνθρωπο; Η ατζέντα περνά πλέον και στα χέρια της σερβιτόρας και η ιστορία θα ξαναρχίσει. Ο ANSER ξανακούγεται:

«Είπα έτσι θα φύγω, έτσι θα φύγω,
έτσι όπως ήρθα.
Με το κεφάλι ψηλά και με λόγια λίγα,
έτσι απλά θα χαθώ μες στη νύχτα.
Μη μου γαμάς τη ζωή με τα Θέλω,
τα Πρέπει, τα Μη και τη Ζήλεια σου.
Ε, ήθελα μόνο μια κουβέντα καλή να ακούσω
να βγαίνει απ’ τα γαμημένα τα χείλια σου».

Με την ευχή, αυτή η κουβέντα η καλή, να ακουστεί σε καθενός την ψυχή, πρωτίστως από τα δικά του χείλη.

Ανθή Ψαλλίδα, χημικός μηχανικός

Υ.Γ.: Ευχαριστούμε από καρδιάς τη θεατρική ομάδα «Τριλογία» για το έργο που μας παρουσίασε, καθώς και τον καλλιτέχνη ANSER που ήταν ανάμεσά μας και του οποίου τα τραγούδια αποτέλεσαν ιστορία μέσα στην ιστορία.

[Φωτογραφίες: Απόστολος Λάγγης]